Mutluluk gidilecek yer değil yolculuğun ta kendisidir. (Montesquieu)

Bir gün Beyazıt’ta bir okulda idareci olduğunu tahmin ettiğim iki kişi tramvaya bindi. Ayakta kalan hatta kapıdan içeri güçlükle kendini atabilen iki kafadar iyi niyetle şöyle takıldılar birbirine: Halkın arasına girmek iyi bir fikir değildi. Ben de ânında “Arada bir de olsa halkın arasına girin de hayatın gerçeklerini görün!” diyerek takıldım. 

İstanbul’a geldiğinden beri hep halkın içinden çıkamayan(!) biri olarak her şey otobüste bir yolcunun telefonla konuşurken “Seni salı günü mutlu edeceğim…” cümlesini kurmasıyla başladı. ‘Ezel kâtipleri uşşak bahtın kara yaz[mışlar]*dıkları için ben de mutluluğa epey kafa yormuş biriyim. Bana mutluluğa nazaran huzur daha sıcak ve esrarengiz geliyor. Diksiyon eğitimlerimin ilk dersine F. Garcia Lorca “Mutluğu kendime dert edindim.” diyor, siz de konuşmayı kendinize dert edinmezseniz, başarılı olamazsınız; diyerek başlarım. Salı günü mutlu olma meselesine gelelim. Arka koltuktaki yolcu “Seni salı günü mutlu edeceğim…” cümlesini kurunca meseleyi hemen çözdüm; ama emin olmak istedim. Kalkıp yanındaki boş koltuğa merhaba deyip oturdum ve ona şöyle seslendim: “İnsanları dinlemek gibi kötü bir alışkanlığım yoktur; ama söylediklerinize kulak misafiri oldum, mutlu edeceğim derken konuştuğunuz insana salı para mı vereceksiniz?” Evet, insanlar başka türlü mutlu olmuyor, deyince babamın sık tekrarladığı “Parasız adam, gereksiz adam!” sözü ve Napolyon aklıma geldi. Babam küçükken bir şey isteyeceğimiz zaman bize şöyle takılırdı: Parayla olacak şey demeyin de ne isterseniz isteyin candan başa geçer.

Aslında parayı sevmiyorum;

Ama sinirlerimi yatıştırıyor.

Joe Luis

Bu tabirin kendisine ait olduğunu öğrendiğim, paranın dilini çözmüş olan Metin Bey ile biraz sohbet ettikten sonra ben halkın içinden halkın içine girmek için(otobüsten metrobüs hattına geçmek için) Söğütlüçeşme durağında inerken ona şöyle seslendim: Özgür Çoban mutluluklar diler.

(*Fuzili)

Özgür ÇOBAN

ozgur.coban@esenlerhaber.com